"You look at me and see the girl Who lives inside the golden world But don't believe That's all there is to see You'll never know the real me"

-Przesadziłeś!- wrzasnął niski szatyn, otwierając drzwi mocnym kopniakiem. Przeszedł szybkim krokiem przez korytarz wycierając sobie gwałtownie włosy i twarz. Odgarnął wściekle grzywkę z czoła i wszedł do pokoju. Cisnął ręcznik w kąt i odwrócił się do podążającego tuż za nim przyjaciela. Przez chwilę mierzyli się wrogo wzrokiem, zaciekle milcząc.

-Przesadziłeś- szepnął w końcu  Frank. Minął kumpla patrząc mu ze złością w oczy. Opadł na kanapę, przymknął powieki i westchnął starając się uspokoić.  Musiał odpocząć i nie chodziło tu tylko o zmęczenie po koncercie, a raczej o to co ostatnio  wyprawiał jego przyjaciel. Frerard, czyli mała prowokacja fanów, zaczął przeradzać się w coś poważniejszego i niepokojącego. Początkowe dotykanie się i przytulanie  przeistoczyło się w zachłanne pocałunki i pełne pożądania, lubieżne uściski. Frank będący wcześniej  inicjatorem takich akcji zaczął się z przerażeniem wycofywać. Pałeczkę przejął Gerard fundując mu coraz więcej niespodzianek na scenie włącznie z rozpinaniem rozporka i wkładaniem ręki za spodnie. Dziś doszło do czegoś podobnego i pewnie skończyłoby się  na zniecierpliwionym odepchnięciu przyjaciela jednak wyraz twarzy Gee sprawił, że Frank w końcu pojął że to nie jest tylko zabawa a Gerard czerpie z tego wszystkiego przyjemność. Nie mógł wyrzucić z głowy obrazu wokalisty rozchylającego powoli usta i jęczącego gdy  dotykał jego krocza. Nagle stało się to obrzydliwe. Był nie tylko rozgniewany tą zuchwałością, ale zaczął się bać i brzydzić.

Zacisnął mocniej powieki i potrząsnął głową, żeby pozbyć się natarczywych myśli lecz nagle  coś wytrąciło go z tej chwilowej równowagi. Poczuł czyjś ciepły dotyk na kolanie. Ktoś sunął dłonią po jego nodze  kierując się do wewnętrznej strony uda. Frank zdębiał. Serce na chwile mu stanęło, by po sekundzie ruszyć kilkakrotnie szybciej. Otworzył oczy. Kilka centymetrów przed sobą miał smutną i zaróżowioną twarz Gerarda. Wpatrywał się w niego intensywnie delikatnie masując  mu nogę. Frank poczuł nieprzyjemny ból w klatce piersiowej przez co  nie mógł swobodnie odetchnąć. Chciał odepchnąć przyjaciela ale coś jakby go sparaliżowało. Nie był w stanie ruszyć nawet małym palcem.

-Co ty robisz?- spytał szeptem. Miał piszący i słaby głos. Nie wierzył w to co się teraz działo. Było jak najgorszy sen… najbardziej dziwny i kuriozalny koszmar po którym dziękujesz Bogu, że nie jest jawą.

-Przepraszam Frankie. Ja po prostu musiałem…Nie mogę dłużej ukrywać że jesteś dla mnie  kimś więcej niż tylko przyjacielem…  – odpowiedział mu równie cicho Gerard. Przeniósł dłoń na policzek przyjaciela i delikatnie go pogłaskał opuszkami palców. Wziął głęboki wdech i zaczął się przybliżać. Zdezorientowany i przestraszony Frank odzyskał czucie na tyle by odsunąć się do tyłu. Miał za sobą tylko twarde oparcie kanapy, w które coraz bardziej się wbijał. Chciał się jakoś stąd wydostać, uciec i zapomnieć. Nie to nie możliwe. To nie może być prawda… jego najlepszy kumpel chce go właśnie pocałować…

-Gerard, odjebało ci?!- powiedział w końcu Frank odzyskawszy całkiem mowę. Ocknął się z tego dziwnego marazmu i z całej siły odepchnął od siebie zszokowanego mężczyznę. Upokorzony i zdezorientowany Gerard upadł na zimną podłogę, a czarne splątane włosy przysłoniły mu twarz. Przez chwilę siedział spokojnie, oddychając miarowo. Klatka piersiowa opięta starą czarną koszulką, opadała się i unosiła. W końcu mężczyzna położył na niej dłoń, po lewej stronie- tam gdzie biło serce. Wydał z siebie jakiś dziwny dźwięk, będący połączeniem żałosnego jęku i  cichego łkania.

-Jeśli żartujesz to grubo przesadzasz, a jeśli nie to wiedz że ja…no kurwa mam Jamię, nawet nie jestem bi…no nie pociągasz mnie!- powiedział gitarzysta w miarę opanowanym głosem. Chciał zakończyć tę paradoksalną  sytuację bez większych konsekwencji. Gerard wyglądał na naprawdę przejętego i wciąż uparcie milczał nie zdradzając co o tym wszystkim myśli. Frank nie chciał go zranić, nie chciał żeby był smutny ale nie był w stanie dać mu tego czego pragnie.

  Way podniósł się w milczeniu, lekko otrzepał ciemne jeansy i ruszył w stronę wyjścia. Będąc w drzwiach, zatrzymał się i zwrócił głowę w stronę gitarzysty. Zmrużył zielono-brązowe oczy i wycedził przez zaciśnięte zęby:

-Jeszcze będziesz mój Frank!

                                                                      ***

 Następnego dnia z samego rana wyślizgną się spod ciepłej kołdry, ucałował swoją narzeczona w lekko zmarszczone czoło i po kilku minutach przyspieszonej toalety,  wyszedł z hotelu. Nowy Jork był pięknym, ogromnym miastem, splecionym z najrozmaitszych kultur i chciał trochę go poznać. Szedł ulicą pełną ludzi i wdychając powietrze przesączone różnorodnymi zapachami wdychał także atmosferę tego miejsca. Tutaj mógł być zwykłym anonimowym przechodniem, mógł w spokoju pomyśleć nad wydarzeniami dnia wczorajszego i spróbować o nich zapomnieć. Spacerował kilka godzin, uprzednio wyłączywszy telefon i delektował się błogim spokojem oraz delikatnymi promieniami słonecznymi łaskoczącymi go policzki. Starał się nie zadręczać i oczyścić umysł. Wprowadził się w cudowny stan kiedy, człowiek żyje chwilą teraźniejszą,  nie martwi dniem wczorajszym i nie planuje jutrzejszego.      Do pełni szczęścia brakowało mu chyba tylko jednego. Mocnego aromatu kawy i jej gorzkawego smaku. Rano nie zdążył nic zjeść i wypić, a z racji tego że zamierzał przedłużyć swój spacer, postanowił zajść do jakiegoś baru i rozgrzać się najcudowniejszym płynem świata. Zawędrował do dość dziwnej dzielnicy i pewnie nocą nikt tu by go nie zaciągnął ale teraz przy tak słonecznej pogodzie, niezbyt przyjemne otoczenie w ogóle mu nie przeszkadzało. Wszedł do starego,  ale zadbanego baru, pełnego ludzi pałaszujących śniadania. Pamiętający jeszcze lata 60-70-te, prezentował się całkiem miło. Ściany wytapetowano na kremowo, stare meble wyglądały całkiem przyzwoicie a Elvis Presley śpiewający z ogromnej szafy grającej dodawał uroku. Postanowił, że tu zostanie. Oczywiście pod warunkiem, że znajdzie jakieś wolne miejsce. Rozglądał się kilka minut, aż w końcu zauważył ją. Siedziała pod oknem i przeglądała gazetę ze znudzoną miną. Miała niesamowicie piękną twarz, od której trudno było oderwać wzrok. Nieskazitelna cera o oliwkowym odcieniu idealnie kontrastowała z karminowymi ustami i czarnymi jak smoła oczami. Hebanowe, bardzo długie  włosy opadały falami na plecy oraz szczupłe wytatuowane ramiona. Rozchyliła delikatnie wargi a następnie przygryzła dolną. Przeszedł go dreszcz na widok tego seksownego gestu. Jak jakiś idiota wpatrywał się w nią dopiero po paru sekundach orientując się że ten okropny łomot, który słyszał  to jego własne przyspieszone serce. W końcu chyba zdała sobie sprawę że jest obserwowana i powoli spojrzała prosto na niego. Gapili, a właściwie hipnotyzowali się wzajemnie kilka krótkich chwil i pewnie trwałoby to dłużej gdyby nie piskliwy głos z boku.

-Szukasz czegoś?- odwrócił głowę. Obok niego stała pulchna murzynka ubrana w różowy mocno opięty uniform,  ściskająca w ręku dzbanek z kawą. Mierzyła go wzrokiem z dziwnym, kpiącym uśmieszkiem. Gdy po chwilowym zaćmieniu mózgu dotarło do niego pytanie, pokręcił głową i szeroko się uśmiechnął.

-Już znalazłem- odpowiedział pewnie, spoglądając ponownie w stronę okna. Doznał ogromnego szoku, ponieważ miejsce dziewczyny było puste. Jakim cudem tak szybko zniknęła? A może je wcale nie było? Może ta niebiańska istota było tylko złudzeniem? Ale parujący kubek i pozostawiona niedbale gazeta świadczyła o tym, że jeszcze  sekundę temu tam ktoś siedział. Uśmiech od razu zszedł mu z twarzy.

-Przepraszam- pytanie które chciał zadać było iście idiotyczne ale obsługa w barach śniadaniowych często kojarzyła klientów, więc może ta urocza kelnerka mu pomoże- Nie wie pani kim jest kobieta która siedziała tam pod oknem- wskazał palcem, ale nie musiał tego robić.

-Ach to Gia…przychodzi tu co rano i właściwie tylko tyle o niej wiem- murzynka spojrzała mu w oczy z podejrzliwością  i położyła dłoń na ramieniu- Jak ci na imię?

-yy Frank.

-Tak więc Frank. Nie interesują się zbytnio Gią… To nie jest dobry pomysł. To jedna z tych kobiet, które łamią serce, przynoszą zgubę i wplątują człowieka w straszne rzeczy. Po prostu zapomnij- ale Frank nie był już w stanie o niej zapomnieć. Teraz mógł myśleć tylko powabnej i ponętnej Gii.

                                                               ***

Zjebałam. Nie podoba mi się absolutnie :< 

Tak więc dziękuję za bardzo miłe komentarze. Nie myślałam że się spodoba *u*

 To mój pierwszy blog na blogspot i póki co nie ogarniam wszystkiego ale powoli dojdę do każdej opcji.

Błędy sprawdzałam ale mam skłonności do literówek więc za nie serdecznie przepraszam, mam nadzieję że nie są rażące. 

Ach no i zostawiajcie adresy blogów, chętnie umieszczę w linkach. Byłoby mi miło gdybyście i Wy dodali mój blog do linków.